از پای فتــــــادیم چوآمد غــــــم هجران

آن ترک پری چهره که دوش از برما رفت         آیا چه خــــــطا دید که از راه خطا رفت

تا رفت مـــرا از نظرآن چشـــــم جــــهان بین         کس واقف مانیست که ازدیده چه ها رفت

برشمـــع نرفــت از گــــذر آتــش دل دوش         آن دود که از سوز جـــــــگر برسرمارفت

دور از رخ تو دم به دم از گــوشه چشـــمم         سیلاب سرشـک آمد و طوفان بـــلا رفت

از پای فتــــــــادیم چو آمد غــم هجــــــران          در درد بمیردیم چو از دســـــت دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز تــوان یافـــت        عمریست که عمرهمه در کار دعـارفت

احرام چه بندیم چون آن قبله نه این جاست         در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت

دی گفت طبیب از سرحسرت چو مرا دید        هیهـــات که رنج تو زفانون شـــفا رفــت